เรื่องดีขนาดไหน เรื่องไม่ดีขนาดไหน
ผ่านไปแล้ว จะเป็นอดีตไปเสีย
ถึงเรื่องปัจจุบันทั้งหมด ที่สุดก็จะต้อง
กลายเป็นเรื่องอดีตไป ผ่านไปทั้งนั้น
ไม่มีอะไรที่จะไม่เป็นอดีต จึงว่าอะไร
ที่เป็นปัจจุบันนี่ อะไรที่คิดแล้ว ทำแล้ว
พูดแล้ว หากเป็นอกุศล อันนั้นให้หลีก
อันนั้นให้ระวัง คิดแล้ว ทำแล้ว พูดแล้ว
เกิดความเศร้าหมอง อย่าไปคิด อย่าไปพูด
อย่าไปทำ ทำแล้วเกิดความเศร้าหมอง
ความเศร้าหมองนี้ฝังลึก ทั้ง ๆ ที่เรื่อง
ทุกเรื่องไม่ได้มีอะไร เกิดขึ้นแล้วผ่านไป
เกิดขึ้นแล้วก็ผ่านไป นาย ก. นาย ข.
นายอะไรต่ออะไร อีกไม่เกิด 100 ปี
เป็นอดีตไปหมด คนเดี๋ยวนี้อีกสัก 100 ปี
ไม่มีในโลก เรา ๆ นี่ก็ไม่รู้เป็นอดีตมาแล้ว
กี่ครั้งกี่หน หาประมาณมิได้
จึงว่าแผ่นดินอันนี้ก้อนโลกอันนี้ เพียงแต่ว่า
เป็นทางผ่านทางเดิน เต็มไปด้วยขวาก
ด้วยหนาม คนไหนที่ตาดีหูดี คนนั้นไม่
บาดเจ็บ คนไหนตาไม่ดีหูไม่ดี ไม่มีสติ
ปัญญา คนนั้นจะมีแต่บาดแต่แผล คือมี
อกุศลธรรมฝังแน่นอยู่ในจิตในใจ อกุศล
ธรรมจะหลุดไปได้ ไม่ใช่เพราะมีการเกิด
การตายยาวนาน จะหลุดจะสิ้นจะหมด
ไปได้ ต้องอาศัย มีข้อปฏิบัติ มีสติ มีปัญญา
ข้อปฏิบัติจึงมีความจำเป็น สติปัญญา
จึงมีความจำเป็น ขาดข้อปฏิบัติไม่มีข้อ
ปฏิบัติแล้ว สติปัญญาที่จะแก้อกุศล
ความเศร้าหมอง ที่เป็นอยู่ในจิตในใจนี่
ไม่มีทางที่จะแก้ให้หลุดไปได้...